خلاصه [این که] ابن غضائری، ضعف مضمون و مخالفت روایت را با عقیده ی خود درباره ی امامان، منشأ ضعف روایت دانسته و حکم کرده که راوی حدیث، آن را جعل کرده و یا از جاعلی دیگر نقل کرده است. در حالی که سنجش حال روایت و توثیق و جرح راوی آن، بر اساس موافقت و یا مخالفت متن حدیث با عقیده ی شخصی، از خطرناکترین راهها در شناخت صفات راوی از جهت وثاقت و ضعف است. گواه بر این مطلب (ملاک تضعیف و توثیق راوی در نظر ابن غضائری، نقل روایات مخالف و موافق عقیده ی وی بوده است)، این است که شیخ و نجاشی هر دو، محمد بن ارومه را تضعیف کرده اند زیرا وی مشهور به غلوّ بوده، و عمل به روایتی که تنها ابن ارومه آن را نقل کرده باشد، جایز نمی دانستند در حالی که ابن غضائری او را از اتهام به غلو تبرئه کرده و در تمام کتابها و روایات وی دقت کافی به عمل آورده و آنها را سالم از فساد یافته، جز اوراقی که به عقیده ی وی بعداً به کتاب ابن ارومه اضافه شده است، می گوید این قسمت را دیگران جعل کرده و به ابن ارومه نسبت داده اند. این کار به خوبی نشان می دهد که مقیاس قضاوت وی درباره ی راوی، دقت در مضمون احادیث و تشخیص افکار و عقائد و اعمال او از خودِ کتاب بوده است».[1]

خاقانی در رجالش می نویسد:

«ان طریقة المشایخ استمرت على انهم إذا عثروا على روایة من احدهم على خلاف ما عندهم أو على مذهب یخالف ما ذهبوا إلیه انهم یستبیحون تخطئته ونسبته الى الخلط والخبط بل نقصان الایمان لئلا یتبعه الناس فی ذلک الخطا کما وقع للسید المرتضى مع الصدوق رحمه الله فی سهو النبی صلى الله علیه واله وسلم ولصاحب المدارک مع المولى الصالح العالم عبد الله التسترى حیث زار علماء النجف الاشرف عند وفوده ولم یزده لمنعه من العمل باخبار الاحاد حتى قال انه مبدع ومن زار ذا بدعة فکانما سعى فی خراب الدین وخاصة محمد بن سنان واضرابه فقد رووا من الاخبار الغریبة والاسرار العجیبة ما یتعلق به الغلاة والمفوضة فی ترویج مذاهبهم الفاسدة ولم ینتبهوا لتاویلها».[2]

نتیجه: بنابر آنچه ذکر شد نمی توان به تضعیف ابن غضائری نسبت به محمد بن سنان اعتماد کرد، زیرا احتمال داده می شود که تضعیف او به جهت توهّم غالی بودن محمد بوده است. علاوه بر اینکه وقتی نسبت کتاب «ضعفاء» به ابن غضائری معلوم نباشد، نوبت به توجیه تضعیف او نمی رسد.