نظام أحسن خلقت

آیا خداوند کسی را ناقص خلق می کند؟ نظام خلقت نظامی أحسن است (الَّذِی أَحْسَنَ کُلَّ شَیْءٍ خَلَقَهُ، 7 سجده). در نظام احسن کسی کور و مریض و فلج و فقیر آفریده نمی شود. اگر خلقت را به خداوند نسبت دهیم باید از نظام احسن خلقت سخن بگوییم و اگر به علل و اسباب نسبت دادیم آنگاه سخن از این می رود که هر علّتی بنابر حدود خود بر معلول خود حدی می زند. کور از صاحب ژنهای کوری زائیده می شود و تالاسمیِ غالب از ژنهای دارای تالاسمی بروز می کند. هرگز خداوند بخاطر اینکه خیر کسی را می خواهد او را مثلاً مبتلا به بیماری تالاسمی نمی کند. اگر چه مثلاً کسی که کورِ مادرزاد است و یا بیماری خاص دارد ممکن است به علت ناتوانی های جسمی نتواند خباثت خود را در بعضی جاها بروز دهد و بدین وسیله  از عواقب مکافات آنها نجات یابد. (در این مطلب کاملاً دقت نمایید:) اینگونه نیست که کسی کور خلق می شود تا کارهای بد را انجام ندهد، بلکه چون کور است نمی تواند کارهائی مثلاً قتل و دزدی را انجام دهد و با عجز از گناه، از عِقاب نیز نجات می یابد. تفاوت این دو بسیار ظریف است.