خداوند کسی را کور نمی آفریند

اگر کسی بگوید: ما نمی دانیم چرا این شخص کور شده است ولی علت کوری هرچه باشد خداوند بخاطر مصالحش او را کور نموده است. جواب ما این است که:

1. ما می دانیم که چرا این شخص کور شده است. علت کوری او این است: انسان کور به جهت عللی که وجود آن علل، کوری را باعث می شود، کور شده است. این کوری عین عدالت است زیرا عدل استقرار هر چیزی در جای خویش است. اگر علل کوری موجود باشند، کوری در جای خود مستقر است. معمولاً سنّت خداوند این نیست که تأثیر عوامل را خنثی کند و موجود را از نواقص قهری برهاند. خداوند در هر جهانی سنتی دارد و فقط گاهی که حکمتش اقتضا کند، راه تأثیر عوامل را می بندد و صفتِ قهّاریتِ ذاتیه ی مطلقه ی خود را بر صفتِ قهاریتِ عَرَضیه ی مقیّده ی عوامل غلبه می دهد، فَإِنَّ العِزَّةَ لِلّهِ جَمِیعًا.[1]

2. خداوند کسی را کور نمی آفریند زیرا کوری برای هر کس که باشد، ذاتاً یک نقص است.

3. آنچه ما نمی دانیم علت کوری نیست، بلکه این است که این شخصِ کور اگر بینا بود چکاره می شد و چکار می کرد. این علم فقط مربوط به عالمُ الغیب است و این مطلب ربطی به بحث ما ندارد.